خاطراتی از زبان همسر،خواهر و همکار شهید هدایت احمدنیا

در سال 1358 در سپاه بوشهر به عنوان مدد کار خانواده ي شهدا خدمت می کردم و به خانواده هاي شهدا سرکشی می کردم .آن موقع تازه سپاه تاسیس شده بود و من همان جا با هدایت آشنا شدم .شهید هدایت زود تر از من در سپاه خدمت می کردند .من به این صورت وارد سپاه شدم که یک روز آقاي محمد علی هوشمند که جزو گروه ضربت سپاه بود به خانه ما آمدند و گفتند :ما یک نفر خانم دستگیر کرده ایم و براي تحقیقات به شما احتیاج داریم .

چون از قبل مرا می شناختند به من اعتماد داشتند و من به ای ن صورت وارد سپاه شدم و در خدمت خانواده هاي شهدا قرار گرفتم .آن زمان کمتر کسی بود که اجازه بدهد دخترش وارد سپاه شود ،چون مکانی نظامی بود. .ولی با این وجود من وارد سپاه شدم و هر وقت مشکلی پیش می آمد که باید به دست خواهران حل می شد ما آنجا آماده ي خدمت بودیم .من اوایل انقلاب هم با وجود مخالفت پدرم در راهپیمایی ها شرکت می کردم.

زمانی که وارد سپاه شدم ،از سپاه حقوق در یافت نمی کردم و به صورت فی سبیل الله کار می کردم .از سال 58 وارد سپاه شدم تا سال 63 که ازدواج کردم به علت بیماري از سپاه بیرون آمدم چون براي سر کشی به خانواده هاي شهدا می بایست مسافت هاي زیادي را طی می کردیم و بنابر این نتوانستم بیشتر خدمت کنم. در سپاه که بودم ،از صبح تا ظهر آنجا کار می کردم .من و همکارم عاشقانه کار می کردیم ،یعنی بعضی وقتها عصر یا شب هم اگر مشکلی پیش می آمد ما می بایست به سپاه بر می گشتیم و هیچگونه چشم داشتی هم به حقوق نداشتیم.

وقتی وارد سپاه شدم ،ابتدا آقاي هوشمند مسئول ضربت بودند و بعد آقاي منظري این مسئولیت را پذیرفتند و به دلیل آشنایی خانوادگی که با من داشتند ،هر جا ماموریت می رفتند من هم با ایشان بودم .هدایت هم در همان قسمتی که ما فعالیت می کردیم مشغول بود و امور مربوط به خواهران ،مثل آوردن غذا نیز به عهده ایشان بود .در آنجا بود که کم کم با هم آشنا شدیم .ابتدا به برادرم گفته بود :که می خواهد براي خواستگاري بیاید ولی من مخالفت کردم و او بعد از مدتی دو باره به خود من مراجعه کرد و خواستگاري کرد که بعد از یک سري صحبتها که من با ایشان نمودم ،جواب مثبت به ایشان دادم .

هدایت در سپاه خیلی مردانه و دلیرانه کار می کرد و همان طور که در وصیت نامه اش گفته بود که :مردان مرد در جبهه حق ،از نامردان جدا می شوند، واقعا صحت داشت و خود او نمونه بارز این گفته بود زمانی که از من ،خواستگاري کرد ،با وجود اینکه من یک سري مشکلات داشتم و گفتم :حالا تصمیم به ازدواج ندارم ،او می گفت :هر موقع که شما تصمیم گرفتید ،من آماده هستم !آن زمان چند نفر از دوستانش نیز از من خواستگاري کرده بودند ،من هم ،بعد از تحقیقات و شناخت بیشتري که از شخصیت او داشتم به ایشان جواب مثبت دادم .به هر صورت ما با هم ازدواج کردیم .آن زمان که جوان بیست ساله اي بیشتر نبود ،ولی به اندازه مرد با تجربه ،شعور مذهبی و شجاعت داد .

یک بار من از ایشان پرسیدم :نام شما قبلا غلامعلی بوده چرا اسمت را عوض کرده اي؟او گفت :من حالا هم؛غلامعلی هستم ،ولی چون هدایت شدم ،اسمم را هدایت گذاشتم .خلاصه او خودش اسمش را عوض کرده بود . بعد از اینکه من به او جواب مثبت دادم و باهم به توافق رسیدیم .او با خانواده اش رسما به خواستگاري آمدند و بعد از یک سري صحبت ها که پدرم با من کرد ،من به او گفتم من موافق هستم و او از نظر من تایید شده است و حتی برادرشهیدم عبد الرحمن هم خیلی موافق بودند و ایشان را تایید کردند .

او از مال دنیا هیچ نداشت ،ولی همین براي من کافی بود که او مرد خدایی بود .خانواده ي ما قاعدتا مهریه را سنگین نمی گرفتند و با توافق من و هدایت ،ده هزار تومان و یک شاخه نبات و یک جلد کلام الله مجید را مهریه قرار دادیم و ازدواج ما خیلی ساده برگزار شد .من هم در خرید از او توقعی نداشتم حتی زمانی که به من سی هزار تومان پول داد و گفت :برو براي خودت طلا بخر !من مخالفت کردم و او در جواب اعتراض من گفت :این طور که نمی شود !تو می خواهی با هزار امید ،به خانه من بیایی !با دلخوري گفتم همه ي امید من تو هستی و همین قدر که همدم و مونسم باشی و قدم به خانه ام بگذاري یک دنیا براي من ارزش دارد .خلاصه طی یک مراسم ساده بوسیله یک ماشین تاکسی پا به خانه آنها گذاشتم .ازدواج ما سال 1359 صورت گرفت. وقتی به خانه آنها وارد شدم بعد از مدت کوتاهی با شحخصیت متعالی و منش والاي ایشان آشنا شدم و طی سالها زندگی با او درس ها آموختم .

هدایت همسر بی نظیري بود و الگوي ایشان ،حضرت علی )ع( بود .ما زندگی خیلی ساده اي داشتیم .حتی یک بار که یکی از آشنایان ،به خانه ي ما آمده بود ،آنقدر تحت تاثیر سادگی زندگی ما قرار گرفت که موقع خداحافظی در حالیکه ،اشک در چشمانش حلقه زده بود ،به من گفت :شما زندگی بی آلایش و ساده اي دارید ،من به حال شما خیلی غبطه می خورم !شما از مال دنیا چیزي ندارید ،اما در زندگی شما ،معنویت خاصی وجود دارد که آدم را به فکر فرو می برد !شما زوج خوشبختی هستید ما آن موقع که تازه ازدواج کرده بودیم ،در منزل پدر شوهرم ،در یک اتاق کوچک که حتی یک فرش نه متري هم ،براي آن بزرگ بود ،زندگیمان را شروع کردیم .با وجود مشکلات مادي ،اصلا احساس ناراحتی نمی کردم ،چون خداوند به من گوهري عطا کرده بود که نظیر و مانند نداشت و من از این بابت همیشه خدا را شاکرم .خیلی آقا بود ،خیلی مخلص بود و من در کنار او کمبودي احساس نمی کردم .من هر وقت هم حقوق می گرفت. ،آن را دو دستی تقدیم می کرد !جبهه که بود ،همیشه دلواپس ما بود که چطور زندگی را می گذرانیم .همیشه می گفت زندگی من مال توست و خودت هر طور صلاح می دانی آن را بچرخان !

حتی پول تو جیبی اش را هم بر نمی داشت !همیشه می گفت :من که در جبهه پول احتیاج ندارم هر چی هست پیش خودت نگهدار.دو ماه از ازدواج ما گذشته بود که جنگ آغاز شد و هواپیماهاي عراقی فرود گاه را بمباران کردند ازهمان روز هدایت را کمتر می دیدم .بعد از ازدواجمان در ماموریت ها من همراه او می رفتم و او مخالفتی از بابت کار کردن من نداشت و من قبل از ازدواج شرط کردم که من دو ست دارم در فعالیت هاي اجتماعی شرکت کنم و شما از این بابت نباید مخالفتی داشته باشی و او نیز پذیرفته بود.او می دانست که من فی سبیل الله در سپاه کار می کنم ولی برایش اهمیتی نداشت و می گفت:من به در آمد تو کاري ندارم !و به همین خاطر اکثرا با هم به ماموریت می رفتیم و او هم از این بابت ممانعتی به عمل نمی آورد و می گفت :چون علاقه داري که در این وادي ،فعالیت کنی ،من با تو مخالفت نمی کنم و تا هر زمانی که خواستی به فعالیت ادامه بده .

حقوق او سه چهار هزار تومان بود و ما از حقوق ایشان راضی بودیم و زندگی را می گذراندیم. حتی پدر و مادر و برادر ایشان هم با ما زندگی می کردند .اولین فرزند ما سال 1361 به دنیا آمد که در اثر مشکل تنفسی که داشت فوت کرد .دومین فرزندمان سا ل 1362 به دنیا آمد و پسر بود .نام او را عبد الرحمن که اسم برادر شهیدم بود ،گذاشتم و هدایت هم موافق بود و همیشه می گفت :اگر چند فرزند پسر داشته باشم ،باید یکی از آن ها را عبد الرحمن بگذارم .رابطه ایشان با خانواده ي من خیلی خوب بود و ایشان آنقدر سطح فکر سطح فکر بالایی داشتند و انسان ممتازي بودند که سرمشق و الگوي همه ما بود .پدرو مادرم ،علاقه ي به خصوصی به او داشتند چون خیلی متواضع بود و احترام می گذاشت و با همه اقوام خوب بود . رابطه ي هدایت با برادرم عبد الرحمن را بطه اي برادرانه بود .خیلی به هم انس داشتند هر دو مرد جبهه بودند و عاشق جهاد اما منطقه ي خدمت آنها یکی نبود عبدالرحمن در شوش خدمت می کرد هدایت تعریف می کرد و می گفت :شبی که عملیات فتح المبین در شرف وقوع بود ،عبد الرحمن و خدا خواست شکریان و چند نفر از بچه هایی را که در آن عملیات شهید شدند دیدم .صورتشان نورانی شده بود و مشخص بود که آن ها شهید می شوند از طرفی ناراحت بودم که آن ها را دست می دهیم و از طرف دیگر هم خوشحال بودم که راهی که آن ها می روند راه اسلام و خدا است و ما همه آزروي آن را داریم و به حال آن ها غبطه می خوردم و اتفاقا در ان عملیات بود که عبد الرحمن شهید شد .

اولین بار که هدایت می خواست به جبهه برود ،به من اطلاع داد و نشستیم با هم صحبت کردیم و او گفت من تو را به خدا می سپارم ،مواظب پدر و مادر و خواهرم باش !او خیلی گمنام رفت ،حتی به خانواده اش هم نگفت که می خواهد به جبهه برود .و این بار دو ماه طول کشید تا از جبهه بر گشت . او مرتب ،براي ما نامه می نوشت .نامه هاي او در مورد رزمندگان و وظیفه ما ،در پشت ج بهه بود .همچنین در مورد معانی آیات قرآن که به جنگ و رزمندگان مربوط می شد ،می نوشت نامه هایش را توسط دوستانش ،براي ما می فرستاد . نامه هاي او معناي خاصی داشت و من خیلی خوب ،رمز آنها را می فهمم !هدایت همیشه در برنامه هایش اهداف و دغدغه هاي بزرگش را شرح می داد .او درنامه هاي زلالش ،با من که تمام وجودم ،از محبت او می سوخت ،احوالش خاصی می کرد و در خصوص بچه ها ،خیلی سفارش می کرد.همیشه می گفت :خوب تربیتشان کن هیچوقت هم دوست نداشت که در امر تربیت خشونتی به کار رود .

پسرم عبد الرحمن آن موقع سه ساله بود و هدایت طور ي با او رفتار کرده بود که خیلی از پدرش حرف شنوي داشت .علاوه بر اینکه با بچه ها ،دوست بود ،ولی در تربیت آنها کو شا بود .هیچ وقت هم ،به بچه ها کتک نمی زد و نظرش این بود که :کتک بچه را گستاخ می کند .وقتی جنگ شروع شد و او به جبهه رفت و از خانواده دور شد ،نبو دش تاثیر زیادي روي من گذاشت و احساس کردم همه چیزم را از دست داده ام !روزي که به فرود گاه بوشهر حمله شد و هدایت می خواست از خانه به سپاه برود ،من نتوانستم طاقت بیاورم و دنبالش رفتم .او خیلی به من علاقه داشت و من هم بعد از ازدواجمان ،چنان به او علاقمند شده بودم که نمی توانستم دوري او را تحمل کنم. او همیشه می گفت :این قدر کم طاقت نباش !من به تو گفته بودم که تو با یک آدم معمولی ازدواج نکردي !تو با یک سرباز ازدواج کرده اي !بنابر این ،باید تحملت زیاد باشد .با دلخوري گفتم :وقتی نباشی خیلی تنها ام !می خندید و می گف ت :تو تنها نیستی !پدر و مادر من و تو هستند و مهم تر از همه خدا کنار توست . هدایت همیشه می گفت :همه زن و بچه دارند اگر کسی به جبهه نرود و به فکر زندگیش باشد ،پس چه کسی باید از اسلام و کشور دفاع کند ؟با این وجود به جبهه که می رفت ،مریض می شدم و نمی توانستم به کارم ادامه دهم و از سپاه بیرون آمدم .وقتی هم که برگشت ،خیلی خوشحال شدم .ده روز مرخصی داشت.