وصیتنامه زیبای شهید باغانی به روایت استاد پناهیان
استاد علیرضا پناهیان با بیان دلنشین خود، برگ‌هایی از وصیتنامه پرمحتوای شهید ناصرالدین باغانی را ورق می‌زنند. شهید باغانی در سطر‌هایی ناب، از سیر تحول عشق در زندگی خود سخن می‌گوید؛ از دلبستگی‌های کودکانه تا فهم عمیقِ عشق حقیقی به خداوند. روایتی که مخاطب را به تأمل درباره مفهوم والای عشق و جایگاه آن در مسیر کمال می‌نشاند.
به گزارش نوید شاهد تهران بزرگ، اینجانب ناصرالدین باغانی بنده حقیر درگاه خداوندیم چند جمله‌ای را به رسم وصیت می‌نگارم. سخنم را درباره عشق آغاز می‌کنم.
ما را به جرم عشق مواخذه می‌کنند گویا نمی‌دانند که عشق گناه نیست اما کدام عشق، خداوندا، معبودا، عاشقا، مرا که آفریدی عشق به پستان مادر را به من یاد دادی، اما بزرگتر شدم و دیگر عشق اولیه مرا ارضاء نمی‌کرد پس عشق به پدر و مادر را در من به ودیعت نهادی مدتی گذشت دیگر عشق را آموخته بودم. اما به چه چیز عشق ورزیدن را نه، به دنیا عشق ورزیدم به مال و منال دنیا عشق ورزیدم به مدرسه عشق ورزیدم به دانشگاه عشق ورزیدم. اما همه اینها بعد از مدت کمی جای خود را به عشق حقیقی و اصیل داد. یعنی عشق به تو، فهمیدم که عشق به تو پایدار است و دیگر عشق‌ها عشق‌های دروغین است. فهمیدم که لاینفع مال و لا بنون. فهمیدم که وقتی شرایط عوض شود یفرالمرء من اخیه و صاحبته و بنیه و امه و ابیه و.
وصیتنامه زیبای شهید باغانی به روایت استاد پناهیان
گفتنی است؛ ناصرالدین باغانی هشتم شهریور ۱۳۴۶، در قم چشم به جهان گشود. پدرش اصغر، کارمند بود و مادرش، رقیه نام داشت. دانشجوی کاردانی در رشته معارف اسلامی بود. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. سرانجام ۱۱ اسفند ۱۳۶۵، در شلمچه بر اثر اصابت گلوله به صورت و سینه شهید شد. مزار او درقطعه ۲۴ گلزار شهدای بهشت زهرای تهران واقع است.
