وعده ازدواجی که با شهادت رقم خورد

به گزارش نوید شاهد بوشهر، شهید «عبدالرضا حکیمی» یکم آبان ماه ۱۳۴۱ در شهرستان دشتستان از توابع استان بوشهر به دنیا آمد. وی در دامان مادری پاک و با ایمان پرورش یافت و از همان کودکی به عشق اهل بیت در وجودش و خانواده اش پی برد.

شهید حکیمی از کودکی هم با تمام فرزندان خانواده فرق داشت. فردی ساکت و مودب بود که همیشه به پدر و مادرش نهایت احترام و ادب را قائل می‌شد. دوران ابتدایی را با موفقیت و با نمرات خوب به پایان رساند و دوران نوجوانی اش مصادف بود با مبارزات مردم ایران بر ضد رژیم ستم شاهی طاغوت، در این برهه از زمان وظیفه اش دید که به یاران امام بپیوندد. پس به همراه شهید صادق گنجی از شهدای استان بوشهر و دیگر دوستانش در کوچه و خیابان شروع کردند به شعار نویسی و جالب اینکه در همان حال هم دروس فردای خود را مطالعه می‌کرد.
وی در مبارزات بر علیه منافقین نقش بسزایی از خود نشان می‌داد و در تنویر فکر افراد جوانی که فکرشان توسط منافقین کوردل گمراه شده بود تلاش می‌کرد وعقیده داشت که این جوانان باید با احکام و اسلوب دینی به راه بیایند.
سال ۱۳۵۹ از راه رسید و در شهریور ماه آن جنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران آغاز شد و عبدالرضا هم مانند دیگر برادران بسیجی وظیفه خود دانست که در میدان جبهه جنگ بر عیله کفربجنگد. هر بار که به شهر می‌آمد ومی دید که یکی از دوستانش در جبهه به شهادت رسیده است آه حسرت از می‌کشید و میگفت: چرا شهادت نصیب من نمی‌شود.
شهید گنجی از همرزمان شهید حکیمی روایت کرده است:هر وقت از عبدالرضا می‌پرسیدیم که چرا ازدواج نمی‌کند میگفت ناراحت نباشید من به زودی ازدواج می‌کنم، ما که نمی‌دانستیم منظور او از این حرف چیست خوشحال میشدیم که عبدالرضا به زودی ازوداج می‌کند، تا اینکه عبدالرضا شهید شد وما آن موقع فهمیدیم که منظور عبدالرضا از ازدواج، شهادت است. اینجا بود که تفاوت افکار عبدالرضا با بقیه دوستانش مشخص میشود.

وی تحصیلات خود را تا مقطع دبیرستان و اخذ دیپلم ادامه داد ودر تربیت معلم به تحصیل پرداخت تا بتواند که روزی به دانش آموزان درس عبرت‌های عاشورا دهد. بعد از اتمام دروس در تربیت معلم به عنوان معلم پرورشی  در بندر دیر مشغول به تدریس شد و در آنجا نه تنها به دانش آموزان درس پرورشی می‌داد بلکه به طور غیر مستقیم رفتار امام گونه را به آن‌ها تفهیم و القا می‌کرد.
شهید حکیمی هم در جبهه دانش وهم در جبهه جنگ به مبارزه  ادامه داد و از سوی بچه‌ها این آینده سازان را با اخلاق اسلامی آشنا می‌کرد و از سوی دیگر خود در میدان جنگ با کفار می‌جنگید. پس از دلاورمردی هایش در منطقه پنجوین عراق بر اثر اصابت ترکش در تاریخ ۲۹ آبان ماه ۱۳۶۲ به شهادت رسید.

انتهای پیام/