دوست شهید «محمدمهدی دوعائی» نقل میکند: «نیمههای شب صدای بلند خمپاره ۱۲۰ گوش ارتفاعات را پاره میکرد. گویی نفیر شادی و مژده وصل محمدمهدی بود که میشنیدیم. او با خندهها و مهربانیهایش وقتی که خورشید روز سوم به ما سلام کرد، خداحافظی کرده و رفته بود.»